دير زمان در دنياي غرب اين پرسش مطرح شده است كه جلوه هاي شگفت انگيز هنر در اسلام شعر، موسيقي، خط، معماري، نگارگري، نقوش گياهي و هندسي و غيره، آيا رمزي و رازي را در خود نهفته دارند و حامل پيامي مي باشند و يا صرفا" با انگيزه زيبا سازي آفريده شده اند و جنبة كاربردي دارند؟ اين كتاب پژوهشي عميق و گسترده براي پاسخ به اين پرسش و در حقيقت يافتن معاني و مفاهيم هنرهاي اسلامي است. مؤلف با اشاره به تنوع هنرهاي اسلامي در سه فضاي فرهنگي ايراني و ترك و عرب و با تاكيد بر وحدت آنها يادآور شده است كه متاسفانه تاكنون دربارة درك مفاهيم فلسفي و معنوي هنرهاي اسلامي غفلت شده است كه دو سبب را براي آن ذكر مي كند: يكي آنكه هنرمندان مسلمان برخلاف هنرمندان غرب، به گونه اي خاموش به آفرينش هنري خود مي پردازند و هياهو بپا نمي كنند. و ديگر آنكه، تفسير و معرفي اين آثار غالبا" با نگاهي بيگانه با فضاي فرهنگي اسلام، انجام پذيرفته است. نويسنده كتاب كه به وضوح با ادب و فرهنگ اسلامي آشناست ، روش پديدار شناسي، هنر هاي گونه گون اسلام را در "آئينه تاٌويل" ملاحظه مي نمايد و ناگزير آنها را دركانون انديشه هاي فلسفي و عرفاني و مذهبي جا مي دهد، نتيجه آنكه در نظر او هنر اسلامي در جلوه هاي مختلف و در عينيت خود، جهاني از تمثيل ها و رمز و رازها را منعكس مي نمايد كه بايد يك يك آنها را در بافت فرهنگي و فلسفي و ديني خود به دقت مشاهده نمود و معاني آنها را بازيافت و اين همان "تاٌويل" يا تفسيري است كه بايد به آن پرداخت. به نظر نويسنده براي شناخت هنر اسلامي ناگزير بايد با دنياي اسلام و با فضاي آن آشنا تا درك آنها ميسر گردد همانگونه كه "براي مطالعه و فهم افلاطون، حداقل تا زماني كه به او مي پردازند بايد افلاطون را همراهي نمايند". براي هنرمند و صنعت كار مسلمان، آفرينش جهان آيت حق و زيبائي آن نشاني از كمال حق است و اثر هنرمند هم در اين فضا و با اين ايمان آفريده مي شود. ازين رهگذر، كتاب ناخواسته به نوعي آثار شرق شناسان و اسلام شناسان را نيز به نقد كشانده است چه روش ايشان را براي مطالعه اسلام و هنر اسلامي كافي نمي‌داند.